Als het Leven Pijn doet

Heerlijk, het wintert echt! De plassen zijn weer dicht gevroren. We kunnen over het water lopen of schaatsen. De natuur is tot op het bot kaal en koud. Wij kunnen ons erop kleden en trekken de natuur in om van dit fenomeen te genieten.

We kijken uit voor de wakken en zijn op onze hoede wanneer er plassen water zijn. We blijven aan de kanten waar het ondiep is. Nemen geen risico. Misschien een overzichtelijk risico, waarbij we hooguit tot onze knieën in het water terecht komen als we door het ijs zakken.

Als het leven pijn doet en je een groot verlies lijdt, kan je dat ervaren als een winterperiode in je leven.
Je leven kan dan ijzig koud voelen. En je bestaan onvast en glibberig. Hoe je ook op je hoede bent voor wakken, plotseling krijg je het gevoel dat je door het ijs gezakt bent. Je doet verwoede pogingen om je hoofd boven water te houden. Na de schrik van kou probeer je naar het licht te zwemmen. Maar de lichte plekken blijken de onderkant van het ijs te zijn. Onder het ijs geschoven, word je bevangen door angst. Waar moet je heen?

Onder het ijs, komen de plekken waar het water nog vloeibaar is, waar wakken in het ijs zijn, ons voor als donkere plekken. Als duisternis waar we instinctmatig van weg willen.
Pas wanneer we tegen ons instinct in, door het duister van het wak zwemmen, weg van het licht, krijgen wij het daglicht en de zon in ons leven weer te zien.

Winterperioden kunnen ons leren om onze gewoonten, ingegeven door instinctmatig gedrag, te veranderen, zodat wij niet verdrinken in een grote poel van duisternis en ijskoud water. Door de duistere en koude periode heen ontdekken we dat er ook voor ons een voorjaar komt. Een voorjaar met de warmte van het voorjaarslicht. Met al de energie die de behoefte en kracht heeft om nieuw leven te creëren. Op die manier leer je het verlies te omhullen en te dragen als een bijzondere en groeizame periode in je leven.

Leef de seizoenen in de wetenschap dat na elk seizoen zich de volgende aandient tot aan je laatste winter.

(Geïnspireerd op het Sonnet XXVII, van Lars Gustafsson, vert. J. Bernlef )

Ben jij ooit door een duistere periode heen gegaan? Of zit je er middenin? Wil jij iets delen over deze periode in jouw leven op dit blog? Of wil je er met mij persoonlijk over praten? Laat het me maar weten.